Adiunkt w Instytucie Sztuk Audiowizualnych Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (Katedra Teorii Filmu).
Doktorat z zakresu historii francuskiej myśli filmowej (Poza rzeczywistością. Spór o wrażenie realności w historii francuskiej myśli filmowej, Kraków 2002, wyd. Rabid). Autorka pierwszej w Polsce i jednej z nielicznych w świecie monografii twórczości Nikity Michałkowa: Harmonia świata. Twórczość filmowa Nikity Michałkowa, Kraków 2009, Rabid (praca habilitacyjna).
W swoim dorobku posiada publikacje z zakresu teorii filmu (zwłaszcza francuskiej teorii psychoanalitycznej) oraz analizy filmu, a także recenzje i tłumaczenia z języka francuskiego.
Laureatka nagrody na międzynarodowym konkursie im. Filippo Sacchi, zorganizowanym przez Sindacato Nazionale Giornalisti Cinematografici Italiani - Rzym 1992.

Absolwentka Uniwersytetu im. Łomonosowa w Moskwie, doktor nauk filologicznych, członek Związku Literatów Polskich. Tłumaczka literatury rosyjskiej, felietonistka, autorka ośmiu książek o życiu i twórczości Włodzimierza Wysockiego, w tym wydanej w kilku krajach (m. in. w przekładzie na język rosyjski) książki Wysocki – dwie lub trzy rzeczy, które o nim wiem i szeroko komentowanej w wielu krajach (na łamach tak renomowanych dzienników, jak Le Figaro, czy Liberation) Kto zabił Wysockiego?. W 1994 roku wraz z mamą – Ingrid Zimną – otworzyła w Koszalinie drugie na świecie Muzeum Włodzimierza Wysockiego. Organizatorka festiwalu filmowego (Międzynarodowy Festiwal Filmów Dokumentalnych o Włodzimierzu Wysockim Pasje według świętego Włodzimierza), konferencji naukowych, koncertów, przeglądów artystycznych, zlotów i wystaw poświęconych Włodzimierzowi Wysockiemu.

Doktor nauk humanistycznych. Literaturoznawca. Pracownik naukowy na Uniwersytecie Warszawskim. Zajmuje się współczesną literaturą rosyjską, ze szczególnym uwzględnieniem postmodernizmu, a także zagadnieniami dotyczącymi Rosji współczesnej. Jego ważniejsze publikacje to: Terpsychora w ekstazie, czyli pijany Wieniczka, Wiktor Pielewin: zabawa w postmodernizm, Wiktor Pielewin: technologia sukcesu” Recepcja prozy Wiktora Pielewina w Polsce, problemy przekładu Generation "P".

Adiunkt w Katedrze Mediów Audiowizualnych. Filmoznawczyni, zajmuje się zagadnieniami współczesnego kina i mediów oraz problemem gender czyli społeczno-kulturowej tożsamości płci; autorka książek poświeconych problematyce twórczości kobiet-reżyserek oraz szeregu artykułów na temat artystycznej kreacji oraz intekulturowego i intermedialnego komunikowania, a także szeregu opracowań z zakresu gender.  Założycielka i koordynatorka Podyplomowych Studiów z Zakresu Gender. Autorka kilkudziesięciu artykułów w tomach zbiorowych, czasopismach naukowych i popularnonaukowych. Laureatka nagród przyznawanych w Konkursie na Najlepszą pracę Naukową za lata 1999-2000 i 2000-2001 zorganizowanym przez Towarzystwo Asystentów Uniwersytetu Jagiellońskiego. Współzałożycielka sieci naukowo-badawczej NECS (European Network For Cinema and Media Studies), koordynatorka i współuczestniczka projektów międzynarodowych, m.in. ESTIA net, ATHENA III (grupa: Visual Culture). Obecnie pracuje nad problemem tożsamości (kulturowej, artystycznej, płciowej) — zarówno w ujęciu teoretycznym, jak i w konkretnych realizacjach.
Publikacje książkowe: W poszukiwaniu sposobu ekspresji, Derek Jarman. Portret indywidualisty, Młode wilki polskiego kina.

Absolwent Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego oraz podyplomowego dwuletniego zaocznego studium zawodowego Wydziału Reżyserii Filmowej i Telewizyjnej PWSFTViTim. Leona Schillera w Łodzi.
Działacz ruchu Dyskusyjnych Klubów Filmowych, obecnie we władzach PF DKF.Od 1977 do 2007 r. pracował w Filmotece Narodowej w Warszawie (zespół Iluzjonu, w latach 1986-87 kierownik programowy; od 1989 r. kierownik Zespołu Rozpowszechniania Filmów). W latach 1977 – 2005 współpracownik Polskiego Radia, Telewizji Polskiej. Organizator i wykładowca autorskiego kursu historii kina dla instruktorów domów kultury, zajęć filmoznawczych dla młodzieży szkół średnich.
Autor koncepcji i programu rocznego kursu historii filmu W sto wieczorów wokół Kina, corocznego seminarium filmowego dla maturzystów w Domu Sztuki SMB Jary na warszawskim Ursynowie, Chojnickiego Filmobrania w Chojnicach; wykładowca Ińskiego Lata Filmowego, seminariów filmowych dla młodzieży, Letniej Akademii Filmowej w Zwierzyńcu.Autor przeglądów: Socrealizm na ekranie (przegląd filmów dokumentalnych i fabularnych, Łódź 1995), Ekranowa uroda ludowej tradycji (przegląd filmów radzieckich - Iluzjon Filmoteki Narodowej Warszawa 1996), Mistrzowie drugiego planu - Jan Himilsbach i Zdzisław Maklakiewicz (Lubuskie Lato Filmowe 1996), Oblicza polskiego socrealizmu i Różne twarze socrealizmu filmowego w warszawskim kinie Tęcza (cykl Kino totalitarne).
Publikacje: w Iluzjonie, Filmie, Rzeczpospolitej i Kurierze Lubelskim; autor artykułów wstępnych w programach seminariów Dyskusyjnych Klubów Filmowych, posłowia do pierwszego po 1939 r. wydania “Tarzana wśród małp” Edgara Rice Burroughsa (WAiF 1989) i innych. Autor licznych referatów naukowych. Członek jury festiwalu Vidkrita Nicz w Kijowie w roku 2001 i 2008.
Od 1999 r. wykładowca historii filmu i analizy filmowej w Akademii Filmu i Telewizji w Warszawie.


Członek Międzyzakładowego Związku Zawodowego Pracowników Filmu, obecnie we władzach Federacji Związków Zawodowych Pracowników Kultury i Sztuki – członek Prezydium.

„Cienie zapomnianych przodków”, reż. Siergiej Paradżanow
„Barwy granatu”, reż. Siergiej Paradżanow       

Urodzony w 1934 r., krytyk filmowy, dwukrotny laureat nagrody im. Irzykowskiego; założyciel i przez 10 lat szef „Kultury Filmowej” (późniejszy tytuł: „Film na Świecie”); współredaktor tyg. „Ekran” (1965-1973), red. naczelny „Kwartalnika Filmowego” (1989-1997), czł. kolegium czasop. „Kino-teatr” (Kijów). Na przełomie lat 80. i 90. regularnie publikował eseje o ogólnych problemach ZSRR i Rosji w miesięczniku „Przegląd Powszechny”. Zajmował się także analizą scenariuszy filmowych (m.in. w Telewizji Polskiej: 1973-1979 i 1994-2001), był kierownikiem literackim wielu filmów fab. i seriali (m.in.: „Dyrektorzy”, „Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy”, „Polskie drogi”, „Dom”), wykładał dramaturgię filmową, przez 10 lat był kier. literackim i współscenarzystą telenoweli „Plebania”.

Urodzony w 1947 roku, studiował na Państwowym Uniwersytecie w Erewaniu na Wydziale Fizyki (tytuł magistra w 1970 roku), następnie w Instytucie Etnograficznym Akademii Nauki ZSSR (tytuł doktora etnografii w 1979, praca poświęcona kulturze Australijskich Aborygenów).
Od 1978 roku jest pracownikiem naukowym w Instytucie Archeologii i Etnografii, Narodowej Akademii Nauk w Armenii. Obecnie jest głową Departamentu Współczesnych Studiów Antropologicznych w tym samym Instytucie. Od 1990 wykłada na różnych kierunkach studiów antropologicznych na Uniwersytecie w Erewanie, na wydziałach Etnografii, Teologii i Kultury. Wykładał również na Uniwersytecie w Pittsburghu (1994), Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, Uniwersytecie Kolumbijskim, Uniwersytecie Kolumbijskim w Los Angeles (2008). W 2006 roku został wybrany honorowym członkiem-korespondentem Armeńskiej Narodowej Akademii Nauk Obszary zainteresowania: armeńska tradycyjna i współczesna antropologia, mitologia porównawcza, antropologia polityczna, antropologia sztuki i krytyka filmowa. Jest autorem więcej niż 170 publikacji wliczając w to cztery książki na temat różnych aspektów antropologii kulturowej i krytyki sztuki

Lewon Grigorian (ur. 3 lipca 1942 w Erewaniu). Reżyser filmowy, scenarzysta i krytyk filmowy. W 1965 roku ukończył wydział reżyserii erewańskiego Instytutu Teatralnego. W 1968 roku był asystentem Siergieja Paradżanowa na planie filmu Sajat Nowa. Pracował na studium „Armenfilm”. W 1970 roku ukończył w pracowni Leonida Trauberga Wyższe kursy reżyserskie przy Związku Filmowców ZSRR. Swoje doświadczenie z planu Sajat Nowy udokumentował w trzech filmach. Nagrodzony Kryształowym Globusem na MFF Euro-Azja w Moskwie w 2001 roku za film „Gajane” i w 2004 roku za „Orfeusz opuszcza się do piekła”. Jest autorem kilku książek („Tri cwieta odnoj strasti. Triptik Siergieja Paradżanowa” 1991, „Armianie ... Kto my?” 1999, „Sto odin wzgliad na Ararat” 2003, „Eros Paradżanowa” 2004).